Εδώ Μπράιτον: Τα αγρίμια που γίνονται αρνάκια.

www.protagon.gr

της Εύας Βουτσάκη
Ένας από τους λόγους που έπαψα να είμαι δικηγόρος είναι ότι δεν πιστεύω στη δικαιοσύνη. Βασικά δεν πιστεύω στην τιμωρία. Ούτε ότι υπάρχει δικαιοσύνη. Αυτή η κοινωνία είναι γεμάτη ατέλειες. Τέλος πάντων. Η νομική σαν επιστήμη είναι ενδιαφέρουσα, στην πράξη είναι που νοσεί.

Πάντα μου άρεσε να παρατηρώ. Το φως που έμπαινε από τα τεράστια παράθυρα στα Δικαστήρια των Χανίων την ώρα των συνεδριάσεων και φώτιζε τα σοβαρά πρόσωπα των δικαστών. Το κενό βλέμμα του φονιά. Την οργή. Την απελπισία. Τα θύματα και τους θύτες. Το φως και το σκοτάδι των ανθρώπων.

Δεν πιστεύω στην τιμωρία αλλά πιστεύω πάρα πολύ στην πρόληψη. Και η καλύτερη πρόληψη είναι η παιδεία. Όχι τόσο η επίσημη παιδεία, αυτή με τα ξεχαρβαλωμένα σχολικά θρανία και τις βαρετές σχολικές αίθουσες. Μιλάω για την κοινωνική παιδεία, τη βαθύτερη, τη διευρυμένη, την καθημερινή.

Δε θα ξεχάσω τη μέρα που έκανα ένα σεμινάριο στους νέους του Prince’s Trust*. Ο υπεύθυνος της ομάδας τους με είχε προειδοποιήσει ότι είναι αγρίμια, μικρο-εγκληματίες, μαγκάκια, σκληρά καρύδια, παιδιά από κατεστραμμένες οικογένειες, παιδιά κακοποιημένα. Μια από τις πολλές δραστηριότητες του Prince’s Trust είναι η διοργάνωση δωρεάν κύκλων σεμιναρίων για 12 εβδομάδες, όπου άτομα 16-25 ετών μαθαίνουν πώς να συνυπάρχουν, να σέβονται τους γύρω τους, να ανακαλύπτουν τυχόν ταλέντα τους, να προσπαθούν για κάτι καλύτερο. Κάποιοι προχωρούν στο κολέγιο, κάποιοι σπουδάζουν, κάποιοι άλλοι βουλιάζουν στη σκοτεινή πορεία τους. Τουλάχιστον έχουν μια επιλογή. 

Εκείνη τη μέρα, λοιπόν, βρέθηκα σε μια αίθουσα με 12 νέους. Κάποιοι ψιλοέβριζαν, κάποιοι με κοιτούσαν με επιφύλαξη. Ως Ελληνίδα οι αγγλικές βρισιές μου είναι αδιάφορες. Ηχούν ως λέξεις ακατανόητες. Δεν τις παρεξηγώ.

Τους έδωσα κάποιες οδηγίες και μετά τους παρατηρούσα. Για 3 ώρες τα αγρίμια έγιναν αρνάκια. Έκατσαν όλοι γύρω από ένα τραπέζι και για 3 ώρες δε μιλούσαν. Έσκυβαν με ευλάβεια πάνω στις φωτογραφίες που τους είχα δώσει και ζωγράφιζαν για ώρες. Μου είπαν ότι ποτέ δεν είχαν νιώσει τόση ηρεμία. Οι αλητάμπουρες ανακάλυψαν την τέχνη. Κάποιος μου είπε ότι έπιανε πρώτη φορά στη ζωή του πινέλο. Κάποιος άλλος μου χάρισε τη ζωγραφιά του για να την προσέχω. Κάποιος μου είπε την ιστορία της μαμάς του. Κάποιος έκλαψε.

Συχνά με ρωτούν (κυρίως αυτοί που δε με ξέρουν) γιατί άφησα τη νομική. Και εγώ τους αφηγούμαι ιστορίες. Μια από αυτή είναι και η μέρα που έκανα τα αγρίμια αρνάκια.

*Prince’s Trust

http://www.princes-trust.org.uk

http://www.youtube.com/user/princestrust

Ιδρύθηκε το 1976 από τον Πρίγκιπα Κάρολο και σκοπό έχει να βοηθάει νέους που στερούνται ευκαιριών.

Στατιστικά, 1 στους 5 νέους στη Βρετανία είναι άνεργος, δε σπουδάζει, δεν εκπαιδεύεται. Η ανεργία στοιχίζει στο κράτος περίπου 10 εκατομμύρια τη μέρα σε χαμένη παραγωγικότητα και η νεανική εγκληματικότητα στοιχίζει 1 δισ. τον χρόνο. Κάθε μέρα το Prince’s Trust βοηθάει περίπου 100 νέους. Η βοήθεια είναι πρακτική και μέσα από τα προγράμματα του οι νέοι αποκτούν ικανότητες που ενισχύουν την αυτοπεποίθησή τους και ανοίγουν τον δρόμο για τη ζωή που πραγματικά θέλουν να ζήσουν.