Η ομιλία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου χθές Παρασκευή στην Τρίπολη.

             Φίλες και φίλοι της Τρίπολης, όλης της Αρκαδίας και όλης της Πελοποννήσου με εκπλήξατε σήμερα! Νόμιζα ότι θα έρθω εδώ μέσα στο μεσημέρι στην Τρίπολη για να συναντήσω τους φορείς σε μια μικρή συνάντηση - συζήτηση με τους παραγωγικούς φορείς της πόλης και της περιοχής και βρίσκομαι να έχω απέναντί μου μια κανονική συγκέντρωση των πολιτών της Τρίπολης, της Αρκαδίας και σας ευχαριστώ γι' αυτή τη θερμή αγωνιστική, ελπιδοφόρα υποδοχή.

Χαίρομαι που βλέπω εδώ το δυναμικό ψηφοδέλτιό μας της Αρκαδίας τους υποψηφίους μας από όλους τους νομούς της Πελοποννήσου, το Δήμαρχο της πόλης και τον Περιφερειάρχη τον φίλο μου Πέτρο Τατούλη.

Φίλες και φίλοι σε λίγες μέρες σε μια εβδομάδα περίπου ο ελληνικός λαός καλείται να λάβει μια ιστορική απόφαση. Σπάνια στην πολιτική διαδρομή της χώρας εκλογικές αναμετρήσεις είχαν την κρισιμότητα που έχει η αναμέτρηση της Κυριακής 6 Μαΐου.

Δεν κρίνεται η επόμενη τετραετία κρίνεται η επόμενη γενιά. Κρίνεται το μέλλον του Έθνους και δεν νοείται σε αυτή τη μάχη, την τόσο αποφασιστική, να λείψει κάποιος πολίτης. Δεν νοείται εφησυχασμός παραίτηση, αποχή. Δεν μπορώ να αντιληφθώ πως είναι δυνατό να υπάρχουν Ελληνίδες και Έλληνες που μπροστά στα μεγάλα δύσκολα και καθοριστικά διλήμματα των εκλογών αυτών, θα αφήσουν το χώρο ελεύθερο σε άλλους, θα τους εκχωρήσουν το κυριαρχικό δημοκρατικό τους δικαίωμα και δεν θα πάνε στην κάλπη να συναποφασίσουν να συναποφασίσουμε το μέλλον της πατρίδας μας.

Το βασικό που χρειαζόμαστε στις 6 του Μάη είναι συνειδητή συμμετοχή στις εκλογές, ώστε ο ελληνικός λαός πραγματικά γνήσια αντιπροσωπευτικά να λάβει την απόφασή του. Όμως φίλες και φίλοι εδώ, από την ηρωική Τρίπολη, πρέπει να πούμε τα πράγματα πολύ καθαρά, με το όνομά τους.

Ο λαός πρέπει να εκφραστεί χωρίς μισόλογα. Να δώσει καθαρές εντολές, να διαμορφώσει την κατεύθυνση της χώρας, να μας πει τι θέλει. Θέλει μια πορεία δύσκολη αναμφίβολα δύσκολη, αλλά ασφαλή και συγκεκριμένη που οδηγεί στην οριστική υπέρβαση της κρίσης; Στην οριστική έξοδο από το Μνημόνιο και την εξάρτηση μέσα σε τρία το πολύ χρόνια;

Μια επιλογή που οδηγεί στην αποκατάσταση της δημοσιονομικής κυριαρχίας της χώρας, σε μια Ελλάδα θεσμικά ισότιμη, καθισμένη γύρω από το τραπέζι της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή θέλει να διαλέξει έναν άλλο δρόμο ασαφή, ενδεχομένως τυφλό, απροσδιόριστο, που εκφράζεται με πιο ηρωικό, με πιο απόλυτο, με λεβέντικο ίσως τρόπο, αλλά που δεν οδηγεί πουθενά. Αντιθέτως, μπορεί να κατεδαφίσει το οικοδόμημα που με τις θυσίες του ελληνικού λαού διαμορφώσαμε ως τώρα και μπορεί να μην μας βγάλει στο τέλος του δρόμου αυτού, που έχουμε διανύσει το μεγαλύτερο μέρος του, αλλά να μας ξαναπάει στην αρχή στο σημείο μηδέν;

Εδώ υπάρχει μια παρεξήγηση που πρέπει να διαλυθεί. Υπάρχουν πολλοί πολίτες καλόπιστοι και εδώ στην Αρκαδία, στην Πελοπόννησο είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν τέτοιοι πολίτες, που σκέφτονται ως εξής: την επομένη των εκλογών είμαστε βέβαιοι ότι θα υπάρχει μια Κυβέρνηση. Ποια Κυβέρνηση; Λίγο πολύ -σου λένε- σαν την Κυβέρνηση Παπαδήμου.

Την επομένη των εκλογών  υπάρχει μια πολιτική κατεύθυνση μέσα στη δανειακή σύμβαση, μέσα στο Μνημόνιο μπορούμε να έχουμε βελτιώσεις, μπορούμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο κάποια πράγματα αλλά λίγο πολύ αυτή είναι η κατεύθυνση και άρα εμείς αφού αυτά είναι δεδομένα, μπορούμε να κάνουμε δωρεάν χωρίς κόστος τις επιλογές μας, να ψηφίσουμε με μια ψήφο διαμαρτυρίας ή με μια ψήφο πίεσης και θα τα βγάλει πέρα η δεδομένη Κυβέρνηση για να εφαρμόσει όσο μπορεί καλύτερα τη δεδομένη πολιτική.

Υπάρχει και η πιο πονηρή σκέψη: ότι αφού είναι δεδομένη η Κυβέρνηση και δεδομένη η πολιτική, εμείς ψηφίζοντας διαφορετικά ασκούμε και μια διαπραγματευτική πίεση, ώστε η Κυβέρνηση που καταψηφίζουμε να πάει να υπερασπιστεί καλύτερα τα συμφέροντά μας στην Ευρώπη και διεθνώς, αφού όμως θα την έχουμε αποδυναμώσει γιατί θα την έχουμε καταψηφίσει.

Προσέξτε αυτό τον τρόπο σκέψης. Είναι τυφλός, αδιέξοδος και επικίνδυνος. Γιατί τίποτε δεν είναι δεδομένο. Την επομένη των εκλογών δεν υπάρχει δεδομένη Κυβέρνηση και δεδομένη πολιτική. Γιατί αν ο λαός δεν εκφραστεί με καθαρό τρόπο κι αν δεν δώσει εντολή με σαφή πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα πλειοψηφία που ξεπερνά κατά πολύ το 50% μπορεί να υπάρχουν 151 βουλευτές στη Βουλή, αλλά δεν θα έχουν πραγματική επαφή με την εκλογική βάση, δεν θα έχουν το ηθικό και πολιτικό έρεισμα να στηρίξουν μια Κυβέρνηση και μια πολιτική, που δεν έχει την έγκριση του ελληνικού λαού.

Άλλωστε όλοι οι άλλοι μπορεί να ισχυρίζονται ότι έχουν αυτοί την έγκριση και την εντολή του ελληνικού λαού. Αν την έχουν, τότε να την πάρουν και να διαχειριστούν αυτοί την κρίση και να οδηγήσουν το καράβι που λέγεται Ελλάδα, με ασφάλεια στον τελικό προορισμό: την έξοδο από την κρίση και το Μνημόνιο.

Υπάρχουν μπροστά σας και μπροστά σε κάθε Έλληνα πολίτη πολύ συγκεκριμένες προτάσεις. Υπάρχει η πρόταση του κ. Σαμαρά για αυτοδύναμη Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και τη δική του πρωθυπουργία που τη θεωρεί περίπου αυτονόητο δικαίωμά του. Ποιος πιστεύει ότι αυτό ανταποκρίνεται στα πράγματα και στη βούληση του ελληνικού λαού; Είναι εκτός τόπου και χρόνου, είναι ντεμοντέ.

Και επιπλέον, ποιος μπορεί μόνος του να τα βγάλει πέρα, μέσα σε τέτοιες ευρωπαϊκές και διεθνείς συνθήκες, με τέτοια κρίση εθνική; Το ΠΑΣΟΚ είχε άνετη πλειοψηφία στην προηγούμενη Βουλή και κακώς ανέλαβε μόνο του να τα βγάλει πέρα και φορτώθηκε δυσανάλογα μεγάλο κόστος. Πληρώνουμε δυσανάλογα μεγάλο κόστος, γιατί εξ αρχής δε ζητήσαμε να στρατευθούν όλοι και να μοιραστούμε το σταυρό του μαρτυρίου. Τώρα τι παριστάνει ο κ. Σαμαράς, τι ανιστόρητη και ανεύθυνη επιλογή είναι αυτή; Αξιολογήστε την.

Υπάρχει και δεύτερη επιλογή, η οποία έχει προταθεί ευθέως στον ελληνικό λαό. Είναι η πρόταση του κ. Τσίπρα, για μία Κυβέρνηση των «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, που θα συνενώσει το ΣΥΡΙΖΑ, το Κομμουνιστικό Κόμμα, προσφέρθηκε και η θέση του Πρωθυπουργού στην κα Παπαρήγα, η οποία είναι πιο διστακτική από τον κ. Τσίπρα. Κι επειδή μπορεί να λείπουν πέντε ψήφοι άντε μπορεί και δέκα καλείται ο κ. Καμμένος να συμβάλλει ώστε να δημιουργηθεί το ισχυρό αντιμνημονιακό αμάλγαμα. Φιλοευρωπαϊκό, αντιευρωπαϊκό, εντός ευρώ, εκτός ευρώ;

Είναι μια ωραία λύση, είναι μια λύση που πρέπει να την εξετάσουμε, αλλά να μας πουν αν συμφωνούν, αν είναι έτοιμοι να αναλάβουν την ευθύνη και αν τον Ιούνιο εγγυώνται την καταβολή μισθών και συντάξεων, εάν η προσαρμογή η δημοσιονομική θα γίνει σε τρία χρόνια όπως προτείνω εγώ με ήπιο και φιλικό τρόπο ή αν θα βρεθούμε στην ανάγκη να την κάνουμε σε τρεις εβδομάδες για να μπορέσουμε με όσα συγκεντρώνουμε από τους φόρους να πληρώνουμε μισθούς, δαπάνες, επιδόματα, λειτουργία νοσοκομείων, λειτουργία σχολείων, λειτουργία του κράτους.

Γιατί έχω ακούσει πολλές ηρωικές φωνές να λένε «δε θα πληρώνουμε το εξωτερικό μας χρέος, πρώτα μισθούς και συντάξεις». Μα πρώτα πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις. Ποιοι ήταν οι ήρωες, οι «Ηρακλείς», που σήκωσαν το βάρος της άρνησης να πληρώσουμε το χρέος, το έχετε σκεφτεί; Εμείς.

Δεν είμαι αυτός που πέτυχε, μαζί με τον Πρωθυπουργό, τη μεγαλύτερη στα διεθνή χρονικά μείωση δημοσίου χρέους, που αφαίρεσε από τις πλάτες του ελληνικού λαού 106 δισεκατομμύρια χρέους, 50 ποσοστιαίες μονάδες; Ποια άλλη χώρα δυτική, μέλος νομισματικής ένωσης όπως το ευρώ, έχει πετύχει ποτέ τέτοια άφεση χρέους, τέτοια δραστική μείωση, άρα ελάφρυνση των Ελλήνων πολιτών;

Γιατί αυτό έγινε χωρίς να ανοίξει μύτη; Οργανωμένα, με ασφάλεια; Γιατί ξέραμε πώς να το κάνουμε και κάναμε τη μεγαλύτερη διαπραγμάτευση που έγινε στην ιστορία της Ελλάδος, μετά τη διαπραγμάτευση που έκανε ο Ελευθέριος Βενιζέλος για τη Συνθήκη της Λοζάνης.

Έχετε σκεφθεί τι σημαίνει να είσαι μέσα στο ευρώ και να πεις «δεν εξυπηρετώ το χρέος, πηγαίνω σε πτωχευτικό γεγονός», άρα ναι κρατάω μερικά λεφτά για μισθούς και συντάξεις αλλά κόβονται αμέσως οι εισαγωγές μου και οι εξαγωγές μου, δε λειτουργούν οι τράπεζές μου γιατί δεν έχουν πρόσβαση στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δημιουργείται γενική ανασφάλεια στον πληθυσμό από έλλειψη αγαθών, δημιουργείται πρόβλημα στη λειτουργία βασικών υπηρεσιών και φορέων; Νομίζετε είναι παιχνίδι αυτό, έτσι;

Έχει σκεφθεί κανείς ποτέ από όλους αυτούς τους «τσάμπα» Ευρωπαίους, τους «τσάμπα» ήρωες, τι θα συνέβαινε εάν δεν πετύχαινε το PSI, αν ξημέρωνε διαφορετικά η 9^η Μαρτίου; Με έχει ρωτήσει ποτέ κανείς εμένα πόσες νύχτες κοιμήθηκα εκείνη την περίοδο με την αγωνία αν η χώρα υπάρχει ή δεν υπάρχει;

Και η τρίτη λύση είναι η λύση που προτείνει το ΠΑΣΟΚ: Μια Κυβέρνηση συνεργασίας, που μπορεί να την πετύχει μόνον το ΠΑΣΟΚ ως πρώτο κόμμα, ως φορέας της διερευνητικής εντολής, γιατί εμείς είμαστε στο μέσον, μπορούμε να κοιτάξουμε αριστερά τις υπεύθυνες δυνάμεις, μπορούμε να κοιτάξουμε στον συντηρητικό χώρο, τις υπεύθυνες δυνάμεις, τους υπεύθυνους ανθρώπους και να σχηματίσουμε μια Κυβέρνηση εθνικού συναγερμού των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων, της υπευθυνότητας, της αλληλεγγύης, των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων.

Μια Κυβέρνηση όπου η Κεντροαριστερά παίζει καθοριστικό ρόλο, με προοδευτικό πρόσημο, αλλά δε γίνεται να είμαστε μόνοι. Θέλουμε όλους εκείνους που πιστεύουν πραγματικά όμως στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Ο καθένας μπορεί να σκεφθεί και να εκτιμήσει. Σε λίγες μέρες τα ψέματα τελειώνουν.

Αλλά να ξέρετε, φίλες και φίλοι, πως θα ξαναγνωριστούμε όλοι από τις 7 Μαΐου μέχρι τις 7 Ιουνίου, σε έναν περίπου μήνα. Τελειώσανε τα ψέματα, όποιος νομίζει ότι μπορεί να διακινεί προεκλογικές υποσχέσεις και να κάνει εμπόριο ψευδαισθήσεων, δεν έχει καταλάβει που βρισκόμαστε και τι σημασία έχει η κάθε μέρα.

Αυτός όμως ο μήνας, από το Μάιο έως τον Ιούνιο, είναι ένας μήνας πραγματικά καθαρτήριος, γιατί όλοι θα ξαναγνωριστούμε μεταξύ μας στον τόπο αυτό και ο καθένας θα πάει στη θέση που του αναλογεί, για να δούμε αν έχει αίσθηση ευθύνης ή αν στερείται παντελώς εθνικής πολιτικής και κοινωνικής υπευθυνότητας. Και βεβαίως, αυτό αφορά και την αγορά, αφορά τους εμπόρους, τους παραγωγούς, τους αγρότες, αφορά τους μικροεπαγγελματίες, τους νέους επιστήμονες, τους φοιτητές μας, τους άνεργους νέους.

Ακούω συχνά τη φράση με πόνο, ειρωνικά να μας λένε: «Ευχαριστούμε που μας σώσατε, μη μας σώσετε άλλο, σώσατε δήθεν τη χώρα αλλά έχασα τη δουλειά μου γιατί είμαι άνεργος, έκλεισε η επιχείρησή μου, δε βρίσκει το παιδί μου δουλειά, έχουν κλείσει οι αγορές, δεν έχω εγγυητικές επιστολές, δεν μπορώ να βρω ένα δάνειο στην Τράπεζα, δεν μπορώ να πληρώσω τις δόσεις του στεγαστικού». Ναι και είναι δύσκολο να πεις κοιτώντας στα μάτια τον άνεργο, κοιτώντας στα μάτια τον επαγγελματία που αυτή τη στιγμή έχει χάσει τα πάντα, ότι «αδελφέ μου και φίλε μου, σε καταλαβαίνω».

Αλλά αν δεν είχαμε πάρει αυτά τα τόσο δύσκολα μέτρα, τώρα δεν θα είχαμε 1 εκ. ανέργους θα είχαμε 1,5. Θα είχαμε διπλάσιο αριθμό λουκέτων στις επιχειρήσεις και δεν θα είχαμε κάνει τα 2/3 και παραπάνω της διαδρομής για την έξοδο από την κρίση, αλλά θα πηγαίναμε προς τα πίσω προς τη δεκαετία του '60 και του '50 και η πλούσια ευτυχισμένη Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων και της ΟΝΕ, θα γινόταν το τραγικό παράδειγμα μιας χώρας που τελικά ζούσε μέσα σε μια φούσκα, με δανεικά.

Γιατί κατέρρευσε το εθνικό παραγωγικό μοντέλο; Γιατί αντί να παράγουμε, αντί να παράγουμε στα χωράφια στην κτηνοτροφία στην αλιεία στη βιομηχανική παραγωγή, σε υπηρεσίες υψηλής ποιότητας, στον τουρισμό, αντί να αξιοποιούμε τον τόπο μας και το μυαλό μας, μπήκαμε στη λογική της δημόσιας και ιδιωτικής κατανάλωσης με δανειακά. Και αυτό τελικά οδήγησε σε βάρος των νέων, σε βάρος των επόμενων γενεών γιατί ο δανεισμός και ο δημόσιος αλλά και ο ιδιωτικός σε μια οικογένεια, στην πραγματικότητα είναι μια κατανομή άνιση, μεταξύ παρούσας και μελλοντικής γενεάς. Και τώρα πρέπει να τα  ξαναγράψουμε όλα από την αρχή και μπορούμε.

Είμαστε τώρα στην τελευταία φάση για να ξαναγίνουμε αξιοπρεπείς, υπερήφανοι και αυτοδύναμοι. Και προς Θεού μην νομίζουμε ότι το ζήτημα είναι η Ελλάδα και η κρίση της. Αν ήταν αυτό, θα μας είχαν βοηθήσει όλοι γενναιόδωρα. Το μεγάλο και πραγματικό θέμα είναι η κρίση της Ευρωζώνης της Ευρώπης της παγκόσμιας οικονομίας, το μεγάλο ζήτημα είναι ότι εμείς αυτή τη στιγμή καταφέραμε με τη μείωση του χρέους και με το νέο πρόγραμμα να πληρώνουμε για τα ομόλογά μας επιτόκιο 2% όταν η Ιταλία και η Ισπανία πληρώνουν κοντά στο 6%, όταν κλονίζεται ακόμη και η υποδειγματική Ολλανδία που μας κάνει συστάσεις συνεχώς και τώρα πρέπει να πάρει μέτρα 16,5 δις πιο πολλά από τα δικά μας τα 11 που πρέπει να τα σπάσουμε σε τρία χρόνια, όπως έχω προτείνει μέχρι το 2015.

Και αν σπάσουμε και την ύφεση, θα βρούμε νέους πόρους για να χρηματοδοτήσουμε αυτή την προσπάθεια με περικοπή δαπανών χωρίς να θιγεί ο χαμηλόμισθος και ο χαμηλοσυνταξιούχος, χωρίς νέους φόρους χωρίς οριζόντιες περικοπές.

Αλλά οι άλλοι φίλοι μας που προτείνουν τους ηρωισμούς εκτός ευρώ, εγγυώνται ότι  θα καταβληθούν οι μισθοί και οι συντάξεις τον Ιούνιο ή πρέπει να πάμε σε δραστικές, δραματικές περικοπές γιατί πρέπει να τα βγάζουμε πέρα με όσα εισπράττουμε από τους φόρους; Και ποιος θα πληρώνει φόρους σε μια στιγμή κρίσης; Λογικό δεν είναι να τα κρατάει κάποιος για να ζήσει την οικογένειά του;

Και με ποιο τραπεζικό σύστημα; Με ποιο χρήμα στην αγορά; Αυτή είναι η κατάσταση. Και όλοι αυτοί που λένε δικαίως μέσα στο θυμό τους και την οργή τους και την απελπισία τους «τι με νοιάζει εμένα αν χρεοκοπήσει η χώρα, έχω χρεοκοπήσει εγώ». Ναι, αλλά θα μείνεις χρεοκοπημένος; Ποιος θα σε βοηθήσει να αναστηθείς εσένα και το παιδί σου και την επιχείρησή σου; Εάν δεν υπάρχει κράτος, εθνική οικονομία, αγορά που λειτουργεί ποιος θα σε βοηθήσει, ποιος θα σε τραβήξει μπροστά;

Ή αυτοί που λένε «εντάξει τα κατάφεραν οι προηγούμενοι -δηλαδή εμείς- και με το μειωμένο χρέος με το νέο πρόγραμμα με το δάνειο -λες και το δάνειο είναι δωρεά των εταίρων μας- δεν τους συμφέρει να μας βγάλουν από το ευρώ γιατί είναι μεγάλο το κόστος». Έχετε καταλάβει φίλες και φίλοι ότι μπορεί να μην συμφέρει εμάς να μείνουμε πια, αν μας πουν «εντάξει μείνετε, εσείς θα πληρώνουμε τα τοκοχρεολύσια στο εξωτερικό για να μην  θιγεί το ευρώ, αλλά στο εσωτερικό βγάλτε τα πέρα μόνοι με όσα μαζεύετε εσείς στα δημόσια έσοδα».

Άλλωστε το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι μόλις 70 δις στην αγορά τώρα το μεγαλύτερο μέρος του είναι διακρατικό. Τι θα κάνει η Ελλάδα; Θα διαταράξει όλες τις διεθνείς σχέσεις, έτσι θα πορευτεί στην εξωτερική της πολιτική, στην άμυνα, στην ασφάλεια των συνόρων. Έτσι θα αντιμετωπίσει το μεταναστευτικό, χωρίς να υπάρχει ενιαία ευρωπαϊκή πολιτική και χωρίς να είμαστε μέσα στην ελπίδα που ανοίγεται τώρα στην Ευρώπη, με την αλλαγή στη Γαλλία και την εκλογή του Φρανσουά Ολάντ, χωρίς να είμαστε μέσα στη συζήτηση για αναπτυξιακό σύμφωνο όχι μόνο δημοσιονομικό, για μια πιο λογική πιο προοδευτική Ευρώπη.

Αλλά ποια Ευρώπη; Εμείς είμαστε σε μια Ευρώπη, όπου όλες οι μεγάλες Κυβερνήσεις είναι συντηρητικές -δεν υπάρχει Κυβέρνηση μεγάλης χώρας που να είναι Σοσιαλιστική Σοσιαλδημοκρατική- με αυτούς αγωνιζόμαστε. Ο κ. Σαμαράς δεν ξέρω αν έχει καν τη δυνατότητα τους μιλήσει τους ομολόγους του.

Εμείς δεν κάνουμε αυτό που πιστεύουμε ιδεολογικά, κάνουμε αυτό που απορρέει από το συσχετισμό των δυνάμεων. Πήγαμε να ζητήσουμε βοήθεια, στη χειρότερη θέση ήμασταν. Πρέπει να αποκαταστήσουμε την ισοτιμία μας και την ανεξαρτησία μας για να συμμετέχουμε στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς και να συνδιαμορφώσουμε και μια μεγάλη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατική πρόταση, να ξαναβγούν τέτοιες Κυβερνήσεις στην Ευρώπη. Γιατί τώρα έχουμε Κυβερνήσεις συντηρητικές συνεργασίας, ασαφής, Κυβερνήσεις τεχνοκρατών, Κυβερνήσεις μειοψηφίας.

Υπάρχει πρόβλημα πολιτικό και πρόβλημα δημοκρατίας και αυτό το πρόβλημα βρίσκεται στον πυρήνα του αναπτυξιακού μας ζητήματος. Γιατί πως θα πάμε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης; Όλοι μιλάνε για ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη. Συγκεκριμένες προτάσεις στον κ. Μπαρόζο έστειλα εγώ όμως μόνο.

Μα ανάπτυξη χωρίς πολιτική σταθερότητα υπάρχει; Ανάπτυξη χωρίς δημοσιονομική σταθερότητα υπάρχει; Ανάπτυξη χωρίς τραπεζική σταθερότητα και ρευστότητα στην αγορά, υπάρχει; Ανάπτυξη χωρίς να μπορείς να δώσεις κίνητρα φορολογικά, υπάρχει; Ανάπτυξη χωρίς προγράμματα του ΕΣΠΑ, υπάρχει; Πως θα ξεμπλοκάρουν οι αυτοκινητόδρομοι; Πως θα ξεμπλοκάρουν τα μεγάλα έργα; Τώρα εγκρίθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ο μηχανισμός κατανομής κινδύνου για δανειοδοτηθούν τα μεγάλα έργα, όπως το είχαμε προτείνει.

Αλλά αν δεν μπουν οι Τράπεζες οι συμβάσεις μπορούν να προχωρήσουν; Όχι. Εάν δεν ανακεφαλαιοποιηθούν οι Τράπεζες με αυτά που κάνουμε, θα περνούν οι εγγυητικές επιστολές των Τραπεζών στο εξωτερικό; Όχι. Ούτε τα αγροτικά σου προϊόντα τα ωραία, τα επώνυμα, τα συσκευασμένα, τα υψηλής ποιότητας, τα ονομασίας προσέλευσης δεν μπορείς να βγάλεις στο εξωτερικό.

Άρα αυτή είναι η αφετηρία και η «μήτρα» όλης της ελπίδας για να μπορέσουμε να ξαναδώσουμε πνοή στον τόπο. Αυτές τις απαντήσεις θέλει ο κόσμος της αγοράς, ο κόσμος της παραγωγής. Έτσι θα σταματήσουμε τη φυγή των παιδιών στο εξωτερικό, των εγκεφάλων αλλά και των χεριών.

Αυτά είναι τα μεγάλα διλήμματα και όποιος κοιτάζει στο παρελθόν και στο παρελθόν και στο παρελθόν και άντε να κατανείμουμε τις ευθύνες, πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσει να κοιτάζει και στο μέλλον.

Δεν μιλάω για το παρελθόν διότι εμείς μιλάμε αυτοκριτικά, αναλαμβάνουμε ευθύνες, αναλαμβάνουμε και ευθύνες που δεν μας αναλογούν στο όνομα του πολιτικού συστήματος, ο κ. Σαμαράς με απίθανο πολιτικό θράσος λέει «δεν είστε αρκετά καλοί, προσπαθήστε κι άλλο πιο πολύ αυτοκριτική!».  Μα θα πείτε κ. Σαμαρά, τίποτε για την ταμπακιέρα; Τι παραδώσατε το 2009, τι έγινε από το 2004 έως το 2009;

Θα πείτε πως προκλήθηκε η πυρηνική καταστροφή; Γιατί ναι, το ΠΑΣΟΚ ήρθε ως συνεργείο διάσωσης τον Οκτώβριο του 2009 νόμιζε ότι έχουμε σεισμό, πλημμύρα, πυρκαγιά, δεν είχε στολές για την Φουκουσίμα, ούτε ήξερε τι είναι τσουνάμι.

Και ο κ. Καραμανλής «έσπασε τη σιωπή του», μετά από τρία χρόνια και είπε, ψηφίστε τον κ. Σαμαρά. Κουβέντα για το τι έγινε ως τότε. Αλλά το χειρότερο απ' όλα και μ' αυτό τελειώνω είναι ότι έχουμε δυστυχώς μετά από τόσα χρόνια ξανά πρόβλημα δημοκρατίας στον τόπο μας.

Με έχετε ακούσει να λέω ότι το πρόβλημα δημοκρατίας είναι ο κίνδυνος εκφασισμού, ο κίνδυνος νέοι άνθρωποι, πονεμένοι, άνεργοι να ψηφίσουν νεοναζιστές, οπαδούς του ολοκληρωτισμού, να δούμε χιτλερικούς χαιρετισμούς μέσα στη Βουλή των Ελλήνων.

Πρόβλημα δημοκρατίας είναι όμως άλλης τάξεως, αλλά πρόβλημα δημοκρατίας και η άρνηση του διαλόγου. Δηλαδή αυτή η φοβική συμπεριφορά του κ. Σαμαρά που θέλει να ακυρώσει κάθε τηλεοπτικό διάλογο και όλων των αρχηγών και των αρχηγών των δύο μεγαλύτερων κομμάτων στην προηγούμενη Βουλή.

Πρωτοφανές, δεν θέλει να δοκιμάσει αυτά που λέει σε έναν διάλογο μαζί μου, ούτε στη Βουλή κάθισε ποτέ όσο ήμουνα Αντιπρόεδρος και Υπουργός Οικονομικών να μετάσχει σε έναν διάλογο στον οποίον μετείχαν άλλοι πολιτικοί αρχηγοί. Μου έδωσε όμως ψήφο εμπιστοσύνης ως Αντιπρόεδρο και Υπουργό Οικονομικών να κάνω εγώ όλα αυτά για τα οποία τώρα καμαρώνει, λέει ναι, πετύχαμε τη μείωση του χρέους. Ευχαριστώ πολύ, την πετύχαμε όντως εμείς.

Φίλες και φίλοι, τα πράγματα είναι απλά, τα διλήμματα καθαρά και οι απαντήσεις πρέπει να είναι απλές και καθαρές. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει καμία επιθυμία, καμία διάθεση να ασκεί την εξουσία, φθορά, κόστος, αντιδημοφιλείς επιλογές  και κάποιοι άλλοι εκ του ασφαλούς δημαγωγούν, λαϊκίζουν, ασκούν κριτική και κάνουν τον έξυπνο.

Όχι, είμαστε έτοιμοι να βοηθήσουμε, να συμβάλλουμε, να πάρουμε την πρωτοβουλία, να οργανώσουμε την νέα συμμαχία των προοδευτικών, υπεύθυνων και αλληλέγγυων δυνάμεων της σοβαρότητας και της προοπτικής, αλλά αν μας το πει το λαός. Αν το πει ο λαός καθαρά και στα ποσοστά, καθαρά και στις έδρες, αλλιώς να πάνε να κυβερνήσουν. Και εμείς εδώ είμαστε εποικοδομητική αντιπολίτευση, θα τα πούμε, θα τα λέμε.

Αλλά τελείωσε και ο ρόλος του Πόντιου Πιλάτου, τελείωσε τη Μεγάλη Πέμπτη ο ρόλος αυτός, γιατί υπάρχουν πολλοί Πόντιοι Πιλάτοι, τελείωσε και ο ρόλος του Κυρηναίου που κουβάλησε το σταυρό του μαρτυρίου για να βοηθήσει τον Ιησού, τώρα Κυρηναίος είναι όλος ο ελληνικός λαός.

Μ' αυτές τις σκέψεις, μ' αυτές τις απλές, αλλά ρεαλιστικές σκέψεις σας καλώ κι εσάς εδώ, τον δημοκρατικό προοδευτικό λαό της Τρίπολης, της Αρκαδίας, της Πελοποννήσου να πάρετε αυτή τη μεγάλη υπόθεση, την μεγάλη εθνική  υπόθεση της ολοκλήρωσης της εξόδου από το μνημόνιο και την κρίση στα χέρια σας.

Σε έξι - εφτά μέρες η χώρα αποφασίζει. Και πρέπει να αποφασίσει υπεύθυνα, με ασφάλεια προς μια προοδευτική κατεύθυνση. Βλέποντάς σας, κοιτώντας την καθεμιά και τον καθένα από εσάς στα μάτια βγαίνω πολύ πιο αισιόδοξος, γιατί βλέποντας τον προβληματισμό σας και την αποφασιστικότητά σας, ξέρω ότι μπορούμε να νικήσουμε.

Οι Έλληνες αγωνιζόμαστε και θα πετύχουμε. Γεια σας. Και με τη νίκη. Γεια σας. Γεια σας.