Είναι η χειρότερη στιγμή για να μείνουμε απαθείς και απλά απογοητευμένοι.

Δεν θυμάμαι ποτέ τέτοια συλλογική κατάθλιψη, τέτοια απογοήτευση, όχι γι αυτά μόνο που συμβαίνουν, αλλά και γι αυτά που φαίνεται ότι σύντομα θα έρθουν, τέτοια απάθεια γι αυτά που άλλοι αποφασίζουν και σχεδιάζουν για όλους εμάς. Δεν θυμάμαι ποτέ τα πολιτικά κόμματα, το  ΠΑΣΟΚ,  να μην μπορεί να αναλύσει με όρους πολιτικούς τη σύγχρονη Ελληνική "πραγματικότητα - τραγωδία" , αλλά να την προσεγγίζει με όρους μοιρολατρικούς, λες και όλα όσα γίνονται και έγιναν τα τελευταία πολλά χρόνια, δεν περιέχουν συγκρούσεις κοινωνικών τάξεων, συμφερόντων, διευθετήσεις ομάδων του πλούτου με το κράτος, δυναμικές επιβολής μέτρων και πρακτικών σε κοινωνικές ομάδες. Δεν θυμάμαι ποτέ το ΠΑΣΟΚ, η άλλο κυβερνητικό κόμμα της μεταπολίτευσης να έχει παραιτηθεί από την υποχρέωσή του να εξασφαλίσει τις βασικές δομές ενός αστικού κράτους στους πολίτες του. Ασφάλεια στο ίδιο του το σπίτι, ένα μίνιμουμ κοινωνικού κράτους, βασικές δομές παιδείας και υγείας γι αυτούς που δεν ..κατέχουν, συνθήκες αξιοπρεπούς εργασίας για τους εναπομείναντες εργαζόμενους.
Σήμερα όλα μοιάζουν να μην έχουν...  ελάχιστο όριο, κόκκινη γραμμή δεν υπάρχει πουθενά, όλοι ετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα με την ελπίδα ο καθένας να πληγεί λιγότερο από τον διπλανό του και να αντέξει στην κρίση. Μα ποιοί θα αντέξουν; αυτοί που χρόνια τώρα ζούσαν και αντλούσαν πλούτο από έκνομες πράξεις και πρακτικές, αυτοί έχουν απόθεμα και λίγο τους πονά η "έκτακτη εισφορά", "οι επιπλέον φόροι", ο έλεγχος του πόθεν έσχες που δεν θα τους  γίνει ποτέ.
Να διεκδικήσουμε λόγο σε αυτά που πρέπει να γίνουν, να απαιτήσουμε δημόσια λογοδοσία γι όλους αυτούς που σήμερα ασκούν εξουσία, όχι για τα ..μεγάλα και γενικά, αλλά για τα μικρά και καθημερινά που αφορούν τον τόπο μας, την καθημερινότητά μας. Είναι ίσως δύσκολο να έχουμε άποψη για το πως η χώρα θα βγει από την κρίση , μπορούμε όμως να προτείνουμε και να απαιτήσουμε πρωτοβουλίες και πράξεις  για ότι αφορά τη δουλειά μας στη πόλη και την κοινότητα, για το σχολείο των παιδιών μας, για το νοσοκομείο της περιοχής μας, για την ασφάλεια στη γειτονιάς μας, για τη μικρή η μεγαλύτερη διασκέδασή μας. Είναι η χειρότερη στιγμή για να  μείνουμε  αδιάφοροι, απογοητευμένοι και απαθείς σε όλα αυτά που με απίστευτη ταχύτητα αλλάζουν γύρω μας.