 |
| Martin Schulz |
Η σταθερότητα βασίζεται στην εμπιστοσύνη - την εμπιστοσύνη των πολιτών στις κυβερνήσεις τους και στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, την εμπιστοσύνη μεταξύ των εταίρων στο ευρώ και την εμπιστοσύνη των αγορών στο ευρώ και την ευρωζώνη.
Όμως οι πολιτικοί ελιγμοί εκ μέρους των αρχηγών κρατών έχουν βυθίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση όλο και πιο βαθιά μέσα σε μια κρίση ανάληψης δράσης και κρίση εμπιστοσύνης - ενώ η διαχείριση της κρίσης κάθε άλλο παρά ανταποκρίνεται στον τίτλο της.
Ακριβώς τώρα είναι η ώρα που πρέπει οι επικεφαλής των κρατών και των κυβερνήσεων να δείξουν σθένος και να ανοίξουν τα χαρτιά τους πάνω στο τραπέζι. Καθώς βαθαίνει η κρίση χρέους που καταποντίζει την Ευρώπη, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι όλοι ταξιδεύουμε με το ίδιο καράβι. Σε φουρτουνιασμένα νερά, δεν είναι αρκετό να μπαλώνεις τις διαρροές την ώρα που δεν είναι κανείς στη γέφυρα και δεν υπάρχει άξονας πηδαλίου για να κατευθύνει το σκάφος.
Μπορούμε να δούμε τις εικόνες στους δρόμους της Αθήνας, του Δουβλίνου, της Μαδρίτης και της Λισαβόνας. Να δούμε τι συμβαίνει όταν οι πολιτικές δεν διαθέτουν επαρκή δημοκρατική νομιμότητα: εκεί, τα μέτρα λιτότητας εκλαμβάνονται ως προστάγματα των Βρυξελλών.
Ο πρόσφατες προτάσεις οικονομικής διακυβέρνησης όπως τέθηκαν από την καγκελάριο Μέρκελ και τον πρόεδρο Σαρκοζί, απλώς δεν είναι αρκετά καλές. Μια εξαμηνιαία συνάντηση των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων δεν έχει τα χαρακτηριστικά μιας οικονομικής κυβέρνησης που μπορεί να αντιδράσει με ταχύτητα στις εξελίξεις των αγορών και να βάλει τα κράτη σε μια τάξη. Οι μεγαλόστομες, συγκεχυμένες προσεγγίσεις, δεν θα αναπτερώσουν την εμπιστοσύνη ούτε των αγορών, ούτε των πολιτών.
Οι εξελίξεις, έχουν ενισχύσει έτι περαιτέρω μια ανησυχητική τάση που εγώ αποκαλώ
«συνοδοκορυφίτιδα» - την τάση των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων να λαμβάνουν όλο και περισσότερες αποφάσεις από μόνοι τους, αγνοώντας την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και περιφρονώντας τις κοινοτικές διαδικασίες. Πρόκειται για μια επικίνδυνη τάση, για δύο λόγους.
Πρώτον, η εμπειρία δείχνει ότι γενικά η ανοικτή διαδικασία συντονισμού, δεν είναι αποτελεσματική. Αυτό που χρειάζεται είναι μια πραγματική οικονομική διακυβέρνηση, που να συνενώνει όλα τα στοιχεία και να έχει στον πυρήνα της την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Μια οικονομική κυβέρνηση που θα έχει στη διάθεσή της τα απαραίτητα εργαλεία προκειμένου να αποκαταστήσει τις μακροοικονομικές δυσαρμονίες και να επαναφέρει στην τάξη τα κράτη- μέλη που καταγράφουν υπερβολικό έλλειμμα.Δεύτερον, αυτή η τάση είναι εγγενώς αντιδημοκρατική, καθώς αποκλείει τον μοναδικό εκλεγμένο θεσμό της Ένωσης, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μαζί και τα εθνικά κοινοβούλια, από τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Και πού καταλήγει αυτό; Να παραδέρνουν μεταξύ ειλημμένων αποφάσεων - ακόμα και αποφάσεων για τον προϋπολογισμό, κάτι που αποτελεί κεντρικό δικαίωμα κάθε κοινοβουλίου. Πρόκειται για μια δραματική εξέλιξη. Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ένα πείραμα μοναδικό στην ιστορία για την περιφρούρηση της δημοκρατίας σε υπερεθνικό επίπεδο, όπου χρειάζεται να λαμβάνονται αναπόφευκτα όλο και περισσότερες αποφάσεις, λόγω των διαδικασιών που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση.
Τέτοιες αποφάσεις δεν θα πρέπει να αφήνονται στους αργηχούς κρατών και κυβερνήσεων, ούτε να λαμβάνονται σε συγκεχυμένα διεθνή φόρα, στα οποία δεν έχουν πρόσβαση, ούτε έλεγχο, τα εθνικά κοινοβούλια.
Μπορούμε να δούμε τι συμβαίνει στους δρόμους της Αθήνας, του Δουβλίνου, της Μαδρίτης και της Λισαβόνας, όταν οι πολιτικές δεν διαθέτουν επαρκή δημοκρατική νομιμότητα: εκεί, τα μέτρα λιτότητας εκλαμβάνονται ως προστάγματα των Βρυξελλών.
Εμείς, οι Ευρωπαίοι, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ξεκάθαρη επιλογή: αν θέλουμε να διατηρήσουμε το ευρώ και το πιο συναρπαστικό πολιτικό εγχείρημα που υπάρχει σήμερα στον κόσμο, τότε χρειαζόμαστε περισσότερη Ευρώπη.
Εναπόκειται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να πολεμήσει για μια Ευρώπη ταυτόχρονα δημοκρατική και άξια της εμπιστοσύνης των πολιτών της.
*Ο Martin Schulz είναι πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Ομάδας του Ευρωκοινοβουλίου.
Μετάφραση: Λιάνα Γαβριλάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου